A m’arcòrd d’un fiulén che quand l’è gid in prima elementèr en aveva manca un capéll s’la testa. L’era tant blén ma plèd del tutt. Tutt i su' cumpagn i l’aveva chiapèd subit in gir parchè lóri j aveva i capéi e ló no, mo ma ste fiulén, ch’el s’chiamèva Enrico, en j impurtèva gnènt e el sorideva ma tuti quéi ch’il purtèva in gir. Quand l’è stèd promoss ma la sgónda elementèr Enrico l’era ancora tutt plèd; par giunta en purtèva gnanca mèi el brétt e i su amigh i continuèva a rida de ló; sta situazión la j era continuèda in terza elementèr, in quarta, in quinta, fin a quand Enrico en ha fnid la scòla e l’è stèd promoss sa d’j ottim vót, mo ch’j atre fiulén i continuèva a purtèl in gir parchè l’era armast plèd e in l’ha vlud manca par festegè insièm sa lóri la fén d’la scòla.
Era pasèd tanti e tanti ann da chel giorne e Enrico e i su cumpagn j era dventèdi vècch': j aveva guèsi stant’ann mo mentre ma tuti chi fiulén (che ormèi fiulén in era pió) j era caschèdi pièn pièn tuti i capéi e j era armast plèdi del tutt, ma Enrico j era cmincèd a crescia tanti bèi capéi bianch e quand i vècch' amigh i s’è rincuntrèd Enrico l’era l'unich a avé i capéi! Alóra ló el s’è méss a rida e l’ha détt: - Cum a si’ buff senza capéi! Sa vojatre an giogarò pió!
Paolo Cappelloni
