Antonio, un amigh mia, el m’ha arcuntèd che ‘na volta, durant un viagg’ lóngh lóngh ch’l’aveva fatt, l’è capitèd in t’un paés dó in cnuscéva i quadrén. Antonio el s’n’è incòrt subit parchè apéna l’è entrèd in t’un bar de ste paés par to’ un cafè il vléva paghè sa ‘na carta da cinque euro e il barista j ha détti: - Co’ t’vò ch’a m’ne facia de ste pèzz de carta? El cafè el còsta un scarciòfne. - Pròpi acsé, ‘na ròba la se paghèva sa un'antra ròba; par esémpi Antonio l’ha scupèrt che l'ingrèss al cine el s’aveva da paghè sa mèzz chil de pésc opur sa ‘na bocétta de dopobarba mo i te dèva ‘na lamétta de rèst. La ròba che par Antonio la j èra la pió divertènt era che invéc’ da téna un portafòj t’la sacòccia tuti i girèva sa ‘na grossa borsa péna de ogètt de ogni tip: bandierén, mela, figurén de calciatór, libre, ròtol de nastre adesiv, pénn e via dicénd, i ricch i girèva anca sa d’j zaini carich de plicc’, quèdre e televisór portatil mo c'era anca i purétt ch’j aveva solamènt ‘na sach’téna sa qualch spill e qualch nastrén. Antonio l’è gid via un po' avilìd da ste paés ch’el credéva el fussa felic’, l’ha chiapèd el treno e i l’ha paghèd sa ‘na cravata.
Paolo Cappelloni
