In t’un giórne de bufera un fiulén, tutt incagnèd par via del tèmp catìv ch’el durèva da ‘na stmèna, l’ha dmandèd m’al vènt: - Parchè te soffi acsé fòrt? - El vènt j ha rispòst – me a sóffi parchè a so’ stuf da fè el vènt, quand difatti a me pòss riposè an soffi. - Alóra el fiulén l’è gid da la név e j ha dmandèd: - E te? en te si straca da caschè sóra la tera? - La név j ha rispòst: - Sigur ch’a so straca anca me mo en è colpa mia, me a sguill sóra me stessa e a casch, par furtuna che quand a j ariv par tèra en me facc’ mèl parchè a sò morbida. -
El fiulén alóra l’ha capìd ch’en era colpa del vènt e d’la név ch’i stèva facénd semplicemènt el dovér d’lóri acsé, come lóri, l’ha aspetèd pazientemènt la fén d’l’invèrne.
Paolo Cappelloni
