In t’la sèla scénd el scur
e el silènzi, tra chi mur.
E’ scur anca dria le quint,
dria chel mónd de scén dipint.
Sól s’el palch la luc’ è acésa,
l’èria è imòbil e in atésa
che la scéna la se rémp
d’un gran spazi sènza tèmp.
E l’atór l’è tutt cuntènt
ch’en invèchia in chi momènt
parchè atór e personagg’
i sta insièm in t’el stéss viagg’:
l’è un po’ cl’atre e l’è un po’ ló
e la mòrt, tra tuti e dó,
la s’confónd par cla magia,
la s’imbròja e la fugg’ via
par un’ora o forse d’pió
rinunciand a vnil a tò
fin a quand s’arsmòrcia tutt:
fnisc la fèsta, acsé de brutt,
ècch ch’s’arfà la luc’ in sèla
e pièn pièn… chèla la téla.
Paolo Cappelloni
