Nèd t'una puracia

A so’ nèd t’una puracia
t’un ste cìgol de cità,
ste mi’ nid ch’el m’ha cresciud
tra dó còll l’è tutt maquà.

Lè ròb bèli me an le cónt:
la palèda e i su’ tramónt
o la spiagia quand è sera,
le culén a primavera
o chi vìcol introvèrs
dó t’zi a chèsa e an te sènt pèrs.
‘Na cità ch’la meravéja
quand te sènt cum in faméja.
‘Na faméja de cità:
mèr e mónt, tranquilità.

Tratém bèn dó ch’a vivém,
tratém bèn indó ch’a stém,
se sti pòst an rispetém
prém o dòp a la paghém.

Le ròb brutt prò me an le cónt:
quand j arvéna i mi’ tramónt
sa d’le ròb ch’l’en se pó véda,
quand j stróppia le culén
arducendle d’i casén
o i colpisc t’el còr i vìcol
sa d’j acostamènt ridicol.
Ecch che alóra sta faméja
l’an è pió ‘na meravéja,
la se sfascia, sta cità:
mèr e mont e infamità.

A so’ nèd t’un sta puracia
mo ste cìgol de cità
s’l’è tratèd cum carta stracia
infraidid el finirà.

Tratém bèn dó ch’a vivém,
tratém bèn indó ch’a stém,
se sti pòst an rispetém
prém o dòp a la paghém.

Paolo Cappelloni