Autunn

Ogni volta ch’fnisc l’estèd
ce s’invèchia un cuncinén,
ce s’incòrg’ del tèmp pasèd
e d’l’invèrne più vicén,
quand tutt quant el s’indurmènta,
se ripòsa, arscòd el fièd,
la Natura la ralènta
e tutt quant è rimandèd
par arnascia tutt da nòv,
téndre, frésch, rinvigorìd.
Me a j ho fatt tant de cle pròv
mo an ce so propì riuscid!
El fatt l’è ch’ nojatre invéc’
a lavrém tutt le stagión:
an c’è mèi un momènt de pèc
senza rompimènt d’quaón.
Quand artorna primavera
en s’arnasc par gnènt da chèp,
an sbocém da sotta tèra
cum fa i fiór, pumdòr e rèp!
Pió s’avanza e pió s’è stracch
finchè an la chiapém t’el sacch.

Paolo Cappelloni