Èria, tèra, aqua e fógh

Ch’sia par fòrza opur par giógh,
èria, tèra, l’aqua e ‘l fógh
i s’artròva spéss tutt quatre
scagnarand pó l’un sa cl’atre
parchè ognun el se fa el vant
d’essa ló chèl pió important.
Sa la tèra ch’sta a guardè
ch’j atre i taca a bagajè
incminciand a purtè in gir
quel ch’i tròva sóta tir.

L’aqua, calma, cmincia a d’scórra
dand ma’l fógh strèda da córra:
“Cèrt che te, bèl fugarón,
te sì pròpi un bèl quajón!
Ma te t’basta ‘na scintilla
che ‘na fiamma in t’j òcch la t’brilla
e t’fa subit ‘na vampèda
anca s’l’è ‘na patachèda!
Chiapa fógh... dvènta ‘na tòrcia...
Tant ariva chi te smòrcia!”
J rispónd el fógh, ardènt:
“En t’capisc un acidènt!
Te t’la chiapp se me a so’ p’cén,
mo s’avamp l’è un bèl casén:
a brug’ tutt, me, a sa un incéndi!
T’ha capìd? Bella m’inténdi...
Me, caréna, st’vò capì,
in pòch tèmp a t’facc’ bulì!”
Ecch che un rìfol d’èria bòna
la s’infila da padrona
e la dic’ ma tutti e dó
sofiand fòrt un gran bèl po’:
“Aqua, te an te vantè tant
ch’senza d’me t’arman stagnant,
bòna sól a butè un òcch’
ma qualch bòtt e dó ranòcch’,
e te, fógh, s’an ce so’ me
poca ròba t’po’ abrugè:
te smòrc’ prèst, en t’véd pió lum
e in pòch tèmp t’va tutt in fum!”
A ste punt se mòv la tèra
par calmè un po’ la cagnèra:
“Ogni volta la j è acsé:
invéc d’scórra... a litighè
cum s’scompòrta j òm tra d’lóri
ch’in capisc manca el cibòri!
Sé, al so, en c’è gnènt da fè
parché ognun s’ha da sfughè,
mo al savé, anca la natura
l’ha da avé la su’ misura!
D’cim che ognun andand in gir
l’ha da fè el pròpi mestìr
senza avé tanta arroganza
e sa un po’ d’bòna creanza!
... Mo nisciun de vó el me sènt
e me a stagh parland ma’l vènt.
Cèrt ch’a sim... quatre elemènt...!”

Paolo Cappelloni