Un quadro di Ugo Felici

C’è un quèdre pcén a chèsa mia

che prò en s’po’ dì un dipint pur sia:

fra quéi ch’a i ho l’è el quèdre più bèll

ed ogni volta ch’a m’fèrme a guardèl

el me trasmétt sèns d’intimità.

I l’ha dipint sa’l còr un mi’ amich,

l’è un quèdre nòv che prò l’è anca antich

par via d’la fredda luc’ ch’i l’arémp

e il rénd sospés cum fóra dal tèmp

dandj un’imègin d’eternità.

Se véd tre vècch tutti infagutèd,

i è par cónt d’lóri, sótta el logèd

in t’un cantón d’la prefetura

ch’i se ripèra tra le mura

dal frédd d’l’invèrne e da quéll d’l’età.

‘Sti tre vechiarlén rimbrigiolìd

i sta un po’ gòbb, j occh’ fiss in s’i pid,

sfiorèd da ’n sól ch’l’è sbiavìd e stracch

e ch’el diping’ s’el mur l’ombra d’j arch

del bèll palazz vècch’ de ‘sta cità.

I pèr cum s’fussa ormèi rasegnèd

e ma’l gran frédd ormèi destinèd.

Epur i arman al tepór d’chi ragg’

sfidand la sòrt sa’l sénn e ‘l coragg’.

I sta malé, sperand ch’pasarà.